dinsdag 9 juni 2015

Opstelling met hulp van paarden

De Boog


Twee paarden staan tegenover elkaar, een witte en een zwarte.
Rosewhin en Maantje.
Ze reiken naar elkaars hals en beginnen aan elkaar te knabbelen, ze verzorgen elkaar en vormen al doende een boog.

                               Ze maken deel uit van een cirkel van vrouwen en paarden.

Vlak voor de boog van paardenhalzen zit een vrouw op de grond, achter staat een vrouw en achter haar nog één. De rij wordt gesloten door een pony. Hij staat recht achter de derde vrouw en rust met zijn hoofd tegen haar rug.

Op een gegeven moment gaat de zittende vrouw gebukt onder de boog van paardenhalzen door. Aan de andere kant wordt de hand van een begeleidster naar haar uitgestoken en zij neemt de vrouw mee naar een plek enkele meters verderop.
Ze staan een tijdje stil naast elkaar. ook de anderen van de groep zij stil, er heerst een atmosfeer van verwondering en  respect.

Dit prachtige beeld en de bijzondere sfeer zijn me helder bijgebleven.
Vorig jaar, op een zomeravond heb ik samen met mijn vriendin en collega een try-out van een workshop "opstellingen met hulp van paarden" gegeven. 
Al tijdens de voorbespreking in de kring voelde de betreffende vrouw zich als een kind worden en gaf aan zichzelf te willen representeren.

We zien het kind  in elkaar gedoken op de grond in het zand van de bak zitten. Ze voelt zich niet gezien of gesteund door haar moeder die gerepresenteerd wordt door de vrouw die achter haar staat. De moeder kijkt over haar dochter heen en voelt zich zwak. Zij wordt op haar beurt gesteund door de derde vrouw. Als dit ook niet voldoende blijkt voegt pony Floris zich bij de rij en steunt met zijn hoofd in de rug  de derde vrouw.
Op het moment dat "het kind" zich voldoende gesteund voelt komen Roos en Maantje naar voren en vormen een boog met hun halzen. Nu is vergeving mogelijk en daarna een nieuwe "geboorte". Het kind kruipt onder de paarden door en gaat als vrouw weer staan. De transformatie is rond. 
Aan de rand van de bak, met uitzicht op een weiland, staat ze samen met Mirjana een poosje stilletjes voor zich uit te kijken. 

Naderhand zitten we nog even bij elkaar, we zijn allemaal onder de indruk en geroerd.

Maanden later spreek ik haar. Er is veel veranderd in haar leven. Ze verteld het gevoel te hebben van een last bevrijd te zijn. Zowel in werk als in relatie is er beweging en groei. Ze denkt nog regelmatig terug aan de bijzondere ervaring met de paarden terug.


Inzicht...heling...groei..........de meerwaarde van paarden!






dinsdag 17 maart 2015

Over mij......

                                   Een  "Zeven Heuvelen Weg".  
                               
Tot nu toe gingen mijn blog's over mijn werk. Voorbeelden en bijzondere belevenissen uit de praktijk van een door paarden geholpen coach. 

Deze keer schrijf ik over mezelf, over de weg die ik heb afgelegd en die ik nog steeds volg. De weg van groei en ontwikkeling die nooit stopt en die me nog wie-weet-waar gaat brengen.

De aanleiding voor dit blog is het lotgenotencontact voor mensen met chronische pijn en vermoeidheid dat ik samen met Judith, een fysiotherapeute, aan het opzetten ben. Bij dit contact hoort ook een (besloten) facebookgroep "Pijn de Baas tussen Waal en Maas". Mensen kunnen hier lief en leed delen en dat gebeurd volop. Behalve één van de initiatief nemers van deze groep ben ik ook een lotgenoot. Vandaar....

Erg lenig en sportief was ik nooit. Ik was zo'n kind dat altijd als laatste voor een team  gekozen werd. Vanaf  mijn 25 ste had ik regelmatig pijnklachten, was stijf, snel moe en voelde me vaak onbegrepen. Na een lange weg langs allerlei artsen, hulpverleners en "peuten" werd bij mij fibromyalgie gediagnosticeerd. 
Met die diagnose heb toen ik niet veel gedaan, ik had andere dingen aan mijn hoofd. Net gescheiden, twee jonge kinderen, een tegenwerkende "ex", een studie volgen en werk zoeken: Ik moest door! Dat werk vond ik, ik slaagde voor mijn studie en vond een nieuwe partner. Samen met hem, mijn en zijn kinderen vormden we een patchwork gezin.  

En toen alles weer in mijn leven weer wat rustiger was kwam de man met de hamer. Ik stortte in, ik kreeg een depressie en was overwerkt.

Ik zocht en vond hulp en volgde een revalidatie-traject op de St. Maartenskliniek. Ik ging weer aan het werk. 
Jaren later volgde een tweede periode van uitval en ziekte. Mijn werkgever wilde toen niet meer met me verder. Bij mij veranderde er veel.
Ik ben anders naar mezelf gaan kijken, ik ontdek steeds meer mijn sterke en zwakke kanten. Mijn interesses zijn gedeeltelijk verschoven. Ik heb opnieuw een studie gevold en ben een eigen praktijk begonnen.

En daar sta ik nu, zo'n 20 jaar na de diagnose. Ik ben Equine Assisted Coach(coach met hulp van paarden),  volg mijn passie en help mensen die vastlopen verder. En ja, ik heb nog steeds pijn, ben nog steeds moe en zit regelmatig niet goed in mijn vel.

                                     
Het is en blijft lastig. Het is voor mij belangrijk dat ik mezelf heb leren begrijpen. 
Ik weet vaak wel wat ik nodig heb op een moeilijk moment. Dat wil niet zeggen dat ik mezelf dat altijd gun en ook is ( b.v. rust nemen en je terug trekken) niet altijd alles mogelijk.
Het werkt voor mij om positief te denken, dicht bij mezelf te blijven en regelmatig lief voor mezelf te zijn. Ik blijf zoeken naar wat er mogelijk is en werk aan creatieve, onconventionele oplossingen voor de hindernissen waar ik tegen aanloop.

En oplossingen, die zijn er volop! 
En als ik ze vind, vind ik ook de kracht om door te gaan!


Liesbeth Hoezen
www.oberon-coaching.nl

dinsdag 24 juni 2014

Verstillen en verbinden....

Zonder veel woorden bezig zijn met je eigen proces .........
.....dat biedt coaching met hulp van paarden.      


Met regelmaat komen er mensen bij me voor een eenmalige sessie paardencoaching. 
Dit zijn gasten van de Bankenhoeve in Boven-Leeuwen.  Ze volgen daar een sapvastenkuur of zijn op een andere manier bezig met een rustperiode.
Naast hun eigen programma biedt de Bankenhoeve mensen de mogelijkheid om aanvullende ervaringen op te doen. Een coachsessie met mijn paarden is één van die mogelijkheden.

Heel mooi vind ik het om te merken dat de energie die "Bankenhoevers" met zich meebrengen vaak heel bijzonder aanvoelt. 
Regelmatig ervaar ik een zachte openheid en een verstilling die anders is dan wanneer een cliënt "gewoon" vanuit zijn/haar dagelijkse routine voor coaching bij me komt.
Het rusten, het vasten en de tijd voor zichzelf in de dagen op de Bankenhoeve hebben al veel voorwerk gedaan. 
  
                                Iedereen krijgt bij mij zoveel rust, ruimte en tijd als nodig is om tot ontspanning of verstilling te komen.  Daarna kan bovenkomen wat er speelt en komt er beweging, letterlijk en figuurlijk.

Vera is één van die mensen van de Bankenhoeve die met een zachte stille energie die wei op komt gelopen.
Het weer is niet lekker, regenachtig en fris. De paarden staan in de bak, die hier en daar blubberig is.
Gelukkig heb ik mijn knusse "pipowagen" waar het warm is en waar de thee klaar staat.
Als Vera en ik bij elkaar zitten en we over en weer wat vertelt hebben komt al snel ter sprake waar Vera naar wil kijken.
Ze verteld dat ze moeite heeft met relaties, ze gaat wel relaties aan met mannen maar als het wat serieuzer dreigt te worden trekt ze zich terug.
Ze vindt het heel lastig zich werkelijk met iemand te verbinden. Verder laat ze me weten dat ze eigenlijk bang is voor paarden door een ervaring in haar jeugd.
Paarden fascineren haar wél, ze vind ze prachtig en wil ze nu graag van dichtbij ervaren.

Van achter het hek bekijken we de paarden, de kleine Floris heeft veel belangstelling voor Vera.             Vera ziet vooral de zwarte tinker Maantje met haar lange manen. Vera blijft op afstand. 
Omdat Floris zich duidelijk aandient vraag ik Vera wat ze ervan vindt als ik hem uit de bak haal en aan een halster vasthoud. Er is dan geen hek meer tussen ons en Floris. Vera vindt oké en als Floris naast ons staat laat ze hem even snuffelen. Dan  draait ze zich dan weer om naar Maantje. 
Ik vraag haar waarom ze zich op Maantje richt.
De grote zwarte harige Maan staat voor haar angst, het gaat nu niet om haar angst voor paarden maar om de angst om zich te binden, vertelt Vera. 
Floris mag weer terug en we gaan apart staan in  een deel van de bak met Maantje aan een halster. 
In stilte en voorzichtig, stapje voor stapje maakt Vera contact met Maantje. Ik houd me zoveel mogelijk terug en langzaam ontstaat er een voorzichtige verbinding.
Zonder dat er nog een woord valt begint Vera langzaam en zachtjes Maantje aan te raken en te strelen. 
Het strelen gaat over in aftasten, in het begin op de hals van het paard. 
Ik voel me overbodig en leg het touw in Vera's hand, ze kijkt me even aan en gaat dan door met aftasten.
Ik kan een stapje terug doen. Maantje staat volledig ontspannen, heel stil met de hals omlaag, de ogen half dicht en met hangende lippen te genieten.
Af en toe doet ze een klein stapje vooruit zodat Vera een volgend stukje paard kan aftasten en masseren. 
Dit gaat zo door tot Vera bij de staart vaan Maantje is beland, dan draait Maan om en brengt haar hoofd bij Vera. Ze staan zo nog even en dan kijkt Vera op.
We bedanken Maantje en sluiten af.

Wat heb ik een prachtige intense verbinding gezien! Dit vertel ik Vera en ze zegt: "En ik heb die verbinding gevoeld".
"Waar was je mee verbonden?" vraag ik haar. Vera antwoord: "Met het paard en zij stond voor mijn angst.
Maar die angst was er niet, ik heb vooral genoten van het aanraken van het paard. 
Het geeft me een bijzonder warm en blij gevoel dat ik me met haar heb kunnen verbinden."

Dit verhaal deel ik met toestemming van Vera, wat overigens niet haar echte naam is.

woensdag 14 mei 2014

Uitgeblust door weg lekkende energie.

Voel je je regelmatig moe of lusteloos ?

Na een intensieve dag of een intensieve periode heb je tijd nodig om te herstellen. 
Maar tijd voor jezelf nemen lukt niet altijd. Langzamerhand kan je uitgeblust raken. 
Je hebt te veel van jezelf gevraagd en niet op tijd voldoende rust genomen.

Er zijn natuurlijk allerlei redenen om door te gaan en niet te pauzeren.
Die redenen ken ik zelf maar al te goed. Er moet iets af, er wordt van alles van je verwacht, je huishouden, je kinderen, je werk. 
De dagen zijn te kort en voor je het in de gaten hebt loop je maandenlang op je tenen
Als de klussen waar je vroeger je hand niet voor omdraaide nu hoge bergen lijken wordt het tijd om eens stil te staan en na te denken.

Hoe ga jij om met je taken? 

Waar haal jij de energie vandaan om aan de gang te blijven?
Hoe houd je al die "ballen in de lucht" en wanneer heb je echt tijd voor jezelf?
Hoe is het met je humeur? Heb je regelmatig last van je spieren of hoofdpijn?
Kan je genieten van kleine dingen? Slapeloosheid?



Gert neemt contact met me op.
Hij is zestig jaar en heeft niets met paarden, zoals hij zelf zegt.
Hij voelt zich moe en uitgeblust. Gert heeft een drukke baan waarin mensen verwachten dat hij voor hen klaar staat. 
Hij draagt veel verantwoording, en binnen de organisatie waar hij voor werkt loopt het niet al te soepel. 
Hij heeft het gevoel dat hij op het randje balanceert. Een burn-out ligt op de loer.
Op een feestje hoort hij van een kennis over coaching met paarden. Zij verteld hem over de rust die ze ervaren heeft tijdens haar sessies. 
Gert verteld me dat die rust heel aantrekkelijk lijkt voor hem en dat hij dat graag wil ervaren, hij heeft verder geen verwachtingen.
Eigenlijk wil hij helemaal niets doen. Het is een mooie zomeravond, we zitten met een kop koffie voor de "pipowagen".
Achter een draadje op enkele meters afstand grazen de paarden, twee tinkers en twee shetlanders. Ik vertel over het coachen met de hulp van paarden en over hoe
ik werk. 
Gert luistert en drinkt zijn koffie, hij ziet er moe uit.
Ik vraag hem wat hem zo op een doorsnee dag de meeste energie kost.
Het antwoord komt direct: het gedoe, de kribbigheid en het gemopper van mijn vakgenoten in de organisatie, we komen elkaar dagelijks tegen en de communicatie 
verloopt meestal op een geïrriteerde manier.
Ik besluit een observatie in te zetten, Gert kan dan blijven zitten en hoeft fysiek niets te doen.
Ik vul een grote ton met hooi en zet die midden tussen de paarden in de wei.
Onmiddellijk ontstaat er interactie. De paarden bewegen zich om de ton om een plukje hooi mee te pikken, er wordt geduwd, gedreigd, gehapt, en met konten gedraaid.          
In eerste instantie zit Gert stil te kijken, dan wordt zijn houding actiever en gaat hij rechtop zitten. "Verdorie, dat lijken wij wel. Gedoe op de werkvloer!" zegt hij.
Ieder paard krijg de naam van een collega toebedeeld. 
Ik stel wat vragen over wat hij ziet gebeuren en hoe dat kan koppelen aan zijn werksituatie. 
Na een poosje haal ik de ton weer weg en de paarden komen tot rust. 
Even later staan ze met z'n vieren dicht bij ons voor de draad op een rijtje met de hoofden naar ons toe.
Ze komen vragen wat ik van hun toneelstukje vind, zegt Gert. Dank je wel, jongens, ik snap nu wel waar een groot deel van mijn energie naar toe gaat.
Daar moet ik eens serieus over nadenken!

                               

Gert is nog enkele keren terug geweest om rust en ruimte te ervaren en te ontdekken wat rust voor hem betekend. 
Hij heeft inzicht gekregen in hoe hij door het nemen van rust weer nieuwe energie kan voelen. Zijn werksituatie is niet opgelost maar Gert kan zich makkelijker terugtrekken en zo voorkomen dat zijn energie weglekt. 

Liesbeth Hoezen                                                          www.oberon-coaching.nl





woensdag 9 april 2014

Paarden helpen bij je voorjaarsschoonmaak!

Het is voorjaar, er komt weer zonlicht, warmte en kleur.

Als ik buiten ben ruik ik bloesem en vers gemaaid gras. Er begint van alles te groeien en de zon maakt alle kleuren levendig en helder. De paarden kunnen weer vaker in de wei, ze zijn vrolijk en actief. Ik word daar blij en gelukkig van, het is alsof er weer iets in me ontwaakt. In de winter ben ik meer in mezelf terug getrokken, ik verwerk ervaringen, zet één en ander op een rijtje en maak plannen. Nu in de lente groeit de behoefte om naar buiten te gaan en plannen werkelijkheid te laten worden.
Leven met de seizoenen past bij mij, het zorgt voor een natuurlijk ritme.

Hoe is dat voor jou?    Heb jij last van een winterdip of voorjaarsmoeheid?

Een herinnering:
Ik ben thuis in de stad, als jong meisje, en mijn moeder houdt grote schoonmaak. Alles wordt geschrobd, uitgeklopt, opgeruimd en in de was gezet. De ramen en deuren staan open en de voorjaarswind waait door het huis. De lentegeuren van buiten mengen zich met die van spiritus, vim en boenwas. Stof en vuil wordt verwijderd, de winter wordt verjaagd. Een helder en warm welkom voor de zomer!

Houd jij wel eens grote schoonmaak voor jezelf? Wat kan jij  opruimen, wegdoen of op zolder zetten?

Ook mentaal kan het nuttig zijn om je eens af te vragen wat voor overbodig "wintervuil" je bij je draagt.
Een selectie maken geeft duidelijkheid en ruimte. Wat is er nu aan de orde en wat wil je bewaren? Wat is overbodige ballast en kan weg? Waar wil je op een later tijdstip naar kijken en mag voorlopig op zolder?

Opruimen geeft ruimte, licht en lucht! Laat de warmte van de zomer maar komen!

Joke heeft veel aan haar hoofd als ze bij de paarden en mij komt voor een sessie.
Familie perikelen en werk gerelateerde problemen zorgen voor oude en nieuwe pijn. Verlies en afscheid nemen van waardes en zekerheden zijn aan de orde. Haar innerlijke "huis" heeft behoefte aan een flinke schoonmaakbeurt.
Het hek van de bak naar de wei staat open en de paarden zijn  lekker aan het grazen. Joke kiest de 4 jarige tinker Rosewhin uit voor de sessie. We brengen Roos in de bak achter een draadje en ik vraag Joke om symbolen te kiezen voor dat wat haar bezig houdt. We gebruiken daarvoor een grote mand vol met allerlei spullen, van knuffels tot een bloemenkrans of w.c. plopper. Ik vraag haar ook een plek in de bak te maken voor de dingen die ze voorlopig op zolder wil zetten. Joke geeft aan wel meer ruimte en lucht te willen maar dat ze er nog niet aan toe is dingen weg te gooien.
De plek die Joke maakt is een "doos" op de grond van 4 stokken die een vierkant vormen. Daar in komen de symbolen te liggen. Roos heeft af en toe wat belangstelling voor Joke maar let vooral op haar omgeving. Op een bepaald moment komt vanuit de wei een ander paard, Maantje, aangelopen en komt vlak bij me staan. Ze duwt me meerdere stevig met haar hoofd en gaat bij de draad staan. Ik maak Joke daarop attent en vraag haar wat dat voor haar betekent. Misschien wil ze erbij, zegt Joke. Op mijn vraag of dat goed is zegt ze: 'Ja'!  Nadat ik de draad opzij heb gedaan loopt Maantje rechtstreeks naar de "doos" blijft even staan snuffelen, steekt een voorbeen uit en trekt één stok schuin weg.
Daarna draait ze zich om, loopt recht naar mij en wanneer ik de draad weer opendoe loopt ze direct door naar de wei en gaat weer grazen. Joke staat stil te kijken en na te denken. Na een poosje zegt ze: Dat paard heeft helemaal gelijk! Die doos was dicht en je kan niets in een dichte doos stoppen, dan blijft het er bovenop liggen! Met een heel andere energie legt Joke haar symbolen nu opnieuw in de doos en doet hem dicht. Roos komt dicht bij Joke en er ontstaat contact en aandacht voor elkaar.


     Als we nog even nabespreken verteld Joke dat ze ervaren heeft dat ze pas werkelijk bewust aan het          opruimen was na de actie van Maantje en dat ze nu weet voor die tijd niet in contact was met haar gevoel. Ze geeft aan dat ze het bijzonder vind door twee paarden gecoached te zijn.

Kijk voor meer informatie over mijn werkwijze en visie op de website: www.oberon-coaching.nl

Liesbeth Hoezen                                                                              Equine Assisted Coach



maandag 17 maart 2014

Verdergaan na verlies of tegenslag

Ingrijpende veranderingen maken dat er aanpassingen in je leven nodig zijn.

Er zijn veranderingen met een positief gevolg, een nieuwe baan of een nieuwe relatie geven een boost. Veranderingen echter, die je als ongewenst ervaart kunnen je helemaal uit je evenwicht brengen en een scala aan gevoelens oproepen.
Een verandering in je leven kan onvermijdelijk zijn door bijvoorbeeld het verlies van een geliefd persoon of dier of het verlies van gezondheid, werk of inkomen. Persoonlijk heb ik dat meerdere keren ervaren. Ik heb fibromyalgie en COPD, hierdoor ben ik jaren geleden mijn baan kwijtgeraakt. Ook ben ik in de loop der jaren geliefde personen en dieren verloren. In mijn werk als coach kom ik vaak tegen hoe ontwrichtend een diepgaande gebeurtenis kan zijn.

Is er in jouw leven wel eens iets veranderd waardoor je het gevoel had dat je geen vaste grond meer onder je voeten had? Dat de weg die je voor je zag lijkt te zijn afgesloten en dat je niet kan zien hoe je verder moet?

Je kan te maken krijgen met allerlei gevoelens zoals verdriet, boosheid, pijn, angst, verwarring, en onzekerheid. Wat je doormaakt is zo persoonlijk en uniek dat het niet in een paar woorden te omschrijven is. Daarom is het volgens mij ook van groot belang dat ieder zijn eigen authentieke manier zoekt om te rouwen, te verwerken en door te starten.

Gun jij jezelf de rust en de tijd om met ingrijpende veranderingen of tegenslag in je leven om te gaan en je weg te vervolgen?

Ik werk als coach en het is mijn passie om mensen te helpen met het vinden van hun eigen manier van omgaan met obstakels op hun pad. Mijn visie is dat er rust en tijd nodig is voor dat proces en ook dat er voor iedereen een eigen manier is om te ervaren, te ontdekken, inzicht te krijgen en te groeien. Ik coach niet alleen, mijn paarden coachen mee. Zij hebben de tijd voor iedereen en spiegelen rust of onrust. Ze geven warmte en troost of bieden een steuntje in de rug. Maar ze kunnen ook mensen in beweging zetten of letterlijk samen met je op pad gaan.

Zoals in dit voorbeeld

Rina is 58 jaar, heeft meer dan dertig jaar een verbindende en leidende functie in een zorginstelling gehad en is enkele maanden geleden haar baan kwijtgeraakt door een fusie. Ze heeft er veel verdriet van, voelt zich overbodig en nutteloos en kan momenteel geen richting geven aan haar leven.

Wat moet ik nu? Dit is haar coachvraag en daar gaan we mee aan de slag.

Het paard Maantje, waar Rina voor gekozen heeft, staat op afstand. Ik vraag Rina contact te maken met Maantje. Rina loopt recht op het paard af. Maantje loopt van haar weg naar een andere kant van de bak. Dit herhaalt zich enkele keren totdat Rina zegt: Ik wil wel contact maar ze wil niet bij mij zijn! Ik vraag Rina: Hoe maak jij contact? Wat zijn er voor mogelijkheden om contact te maken? Hoe zou je daarmee kunnen experimenteren? Rina denkt na en gaat midden in de bak staan met haar ogen strak op Maantje gericht. Maantje trek zich terug in een hoek van de bak. “Er is geen beweging in te krijgen” zegt Rina. Hoe zou het zijn om wat beweging toe te voegen? vraag ik. Rina begint te lopen. In het begin loopt ze gehaast maar langzamerhand wordt het tempo steeds rustiger. Eerst is er geen reactie bij het paard maar op een gegeven moment voegt Maantje zich bij haar en samen lopen ze rondje na rondje. Bij Rina stromen de tranen over de wangen. Maantje en Rina blijven staan en er is intensief contact met knuffels over en weer.

Rina geeft aan dat ze al lopend tot inzicht is gekomen dat verder gaan vanuit stoerheid niet werkt, dat ze het verdriet over de ongewilde verandering in haar leven ruimte moet geven en dat ze mild tegenover zichzelf mag zijn. Toen ze haar verdriet toeliet kwam Maantje bij haar en dat gaf troost.



Liesbeth Hoezen              Equine Assisted Coach

“Ik coach vanuit gelijkwaardigheid en intuïtie, samen met mijn paarden bied ik ruimte, rust en tijd om in een veilige omgeving bezig te zijn met reflectie en heling.”


Kijk voor meer informatie op: www.oberon-coaching.nl